Het "Bekende Nederlander" Syndroom
Blijf op de hoogte en volg Annamarie
13 Oktober 2014 | Griekenland, Míthymna
Bij DWDD had Paulien Cornelisse het de laatste keer over de aanhalingstekens en op de manieren waarop deze wel of niet op de juiste manier wordt toegepast. Aangezien zij voor mij een voorbeeld is en mijn "Bekende Nederlander" vond ik dit een mooie aanleiding ze ook in deze titel op te nemen.
Lesvos (Grieks) oftewel Lesbos (Nederlands) is een klein eiland vlak aan de Turkse kust met in totaal zo'n 100.000 inwoners. De meesten hiervan wonen in de hoofdstad Mytillini (35.000). De rest is verspreid over het eiland. In het noorden bivakkeren de meeste toeristen in de plaatsjes Petra (1300 inw.) en Molyvos (Mythimna, 1600 inw.). Zoals je hieruit kunt opmaken is het een echt ons-kent-ons eiland waar aan de noordkant iedereen elkaar kent en het des te belangrijker is dat iedereen in de gaten wordt gehouden. Het is een soort van je plicht wanneer je geboren wordt op Lesbos. Er is hier geen criminaliteit, als ik bij m'n supermarkt geen kleingeld heb kan ik gewoon de volgende dag betalen en ook mijn appartement en auto heb ik nog nooit op slot gedaan. Voor mij een verademing, want zo kan ik mijn sleutel minder snel kwijt raken. En dat zijn dan wel weer de positieve punten van zo’n eilandje.
Wij hebben elke week zo’n 200 tot 300 mensen rondlopen wat wij de zogeheten (daar is hij weer) “Sunwebgasten” noemen. Het is niet zwaar om de hoeveelheid mensen op te vangen, de infomeetings te geven, midden in de nacht je bed uit te moeten voor een transfer of juist je bed in te gaan of het 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar zijn. Nee, het is het overal en altijd herkend worden. Voor de gasten ben je niet alleen hun reisleider maar ook hun dokter “denk je dat ik met deze arm wel of niet naar het ziekenhuis moet?”, apotheek “ik ben misselijk, heb je daar misschien pilletjes tegen”, stewardess “ik wil graag voorin het vliegtuig zitten, dat kan jij vast wel regelen” en bovenal ervaringsdeskundige, als jij iets doet op de bestemming dan zal dat wel kunnen. Zo kreeg ik in Tunesië vaak de vraag of je ’s avonds alleen over het strand of door de stad kon lopen. Vanuit Nederland wordt dit erg afgeraden. Moeilijke vragen vind ik dat, omdat ik het namelijk wel gewoon doe. Maar ja, dat ben ik. En het zal maar gebeuren dat iemand iets overkomt omdat ik heb gezegd dat ik wel alleen over straat loop.
Doordat ons plaatsje erg klein is komen we onze gasten overal tegen. Als je naar de supermarkt gaat, uit eten en zelfs met een dagje vrij zullen ze toevallig net op dezelfde plaats zijn als jij. “Hoooooi” wordt er al van verre geroepen. “Wat toevallig dat ik je hier zie”. En dan wordt er een leuk gesprek aangeknoopt over het weer, waar wij Nederlanders zo ontzettend goed in zijn. De mensen kijken waar jij uit eten gaat, want dan zal het een goed restaurant zijn. Ze gaan naar dezelfde uitgaansgelegenheden en ze stralen helemaal als ze je aan de andere kant van het eiland in een warmwaterbad (hotsprings) vinden, want dan “moet” het wel een bijzonder warmwaterbad zijn.
Tijdens deze momenten dat je je gasten op vrije uren tegenkomt maak je uiteraard even een praatje met ze. Je vraagt hoe de vakantie is en of ze het naar hun zin hebben. Daarna draai je je om aan tafel en heb je plots niets meer te bespreken met je collega. Want ja, alles wat je bespreekt zal morgen door de hele stad gaan. Niet alleen de bewoners van het eiland, maar ook de toeristen kunnen er heerlijk met elkaar op los babbelen. Op fluistertoon probeer je het gesprek toch af te maken.
Nu is er nog een extra kwestie. Ik rijd in de meest opzichtige auto rond die je je maar kan wensen: knalgeel met aan alle kanten in het rood de letters Sunweb (zie foto). Kan niet missen, overal waar ik kom word ik al van verre herkend. Als ik fout geparkeerd sta weten ze precies bij wie ze moeten zijn. En als ik dus mijn auto voor dat warmwaterbad heb staan wordt er geroepen “jaa we zagen je auto al voor de deur staan, leuk!”
Serieus, ik heb nog nooit zo goed begrepen hoe bekende Nederlanders zich voelen. Ik moest hier heel erg aan wennen in het begin, wilde het liefst niet in mijn Sunweb-kleding uit eten gaan, maar het bleek al vrij snel dat dat niet uitmaakte. Want ze herkennen je sowieso. Jij ziet misschien 300 mensen in de week, zij zien er 3. Nu ik eraan gewend ben, is het ook wel weer grappig, want ja wie kan zich nu voor 2 maanden een bekende Nederlander hebben genoemd :).
Anna
Lesvos (Grieks) oftewel Lesbos (Nederlands) is een klein eiland vlak aan de Turkse kust met in totaal zo'n 100.000 inwoners. De meesten hiervan wonen in de hoofdstad Mytillini (35.000). De rest is verspreid over het eiland. In het noorden bivakkeren de meeste toeristen in de plaatsjes Petra (1300 inw.) en Molyvos (Mythimna, 1600 inw.). Zoals je hieruit kunt opmaken is het een echt ons-kent-ons eiland waar aan de noordkant iedereen elkaar kent en het des te belangrijker is dat iedereen in de gaten wordt gehouden. Het is een soort van je plicht wanneer je geboren wordt op Lesbos. Er is hier geen criminaliteit, als ik bij m'n supermarkt geen kleingeld heb kan ik gewoon de volgende dag betalen en ook mijn appartement en auto heb ik nog nooit op slot gedaan. Voor mij een verademing, want zo kan ik mijn sleutel minder snel kwijt raken. En dat zijn dan wel weer de positieve punten van zo’n eilandje.
Wij hebben elke week zo’n 200 tot 300 mensen rondlopen wat wij de zogeheten (daar is hij weer) “Sunwebgasten” noemen. Het is niet zwaar om de hoeveelheid mensen op te vangen, de infomeetings te geven, midden in de nacht je bed uit te moeten voor een transfer of juist je bed in te gaan of het 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar zijn. Nee, het is het overal en altijd herkend worden. Voor de gasten ben je niet alleen hun reisleider maar ook hun dokter “denk je dat ik met deze arm wel of niet naar het ziekenhuis moet?”, apotheek “ik ben misselijk, heb je daar misschien pilletjes tegen”, stewardess “ik wil graag voorin het vliegtuig zitten, dat kan jij vast wel regelen” en bovenal ervaringsdeskundige, als jij iets doet op de bestemming dan zal dat wel kunnen. Zo kreeg ik in Tunesië vaak de vraag of je ’s avonds alleen over het strand of door de stad kon lopen. Vanuit Nederland wordt dit erg afgeraden. Moeilijke vragen vind ik dat, omdat ik het namelijk wel gewoon doe. Maar ja, dat ben ik. En het zal maar gebeuren dat iemand iets overkomt omdat ik heb gezegd dat ik wel alleen over straat loop.
Doordat ons plaatsje erg klein is komen we onze gasten overal tegen. Als je naar de supermarkt gaat, uit eten en zelfs met een dagje vrij zullen ze toevallig net op dezelfde plaats zijn als jij. “Hoooooi” wordt er al van verre geroepen. “Wat toevallig dat ik je hier zie”. En dan wordt er een leuk gesprek aangeknoopt over het weer, waar wij Nederlanders zo ontzettend goed in zijn. De mensen kijken waar jij uit eten gaat, want dan zal het een goed restaurant zijn. Ze gaan naar dezelfde uitgaansgelegenheden en ze stralen helemaal als ze je aan de andere kant van het eiland in een warmwaterbad (hotsprings) vinden, want dan “moet” het wel een bijzonder warmwaterbad zijn.
Tijdens deze momenten dat je je gasten op vrije uren tegenkomt maak je uiteraard even een praatje met ze. Je vraagt hoe de vakantie is en of ze het naar hun zin hebben. Daarna draai je je om aan tafel en heb je plots niets meer te bespreken met je collega. Want ja, alles wat je bespreekt zal morgen door de hele stad gaan. Niet alleen de bewoners van het eiland, maar ook de toeristen kunnen er heerlijk met elkaar op los babbelen. Op fluistertoon probeer je het gesprek toch af te maken.
Nu is er nog een extra kwestie. Ik rijd in de meest opzichtige auto rond die je je maar kan wensen: knalgeel met aan alle kanten in het rood de letters Sunweb (zie foto). Kan niet missen, overal waar ik kom word ik al van verre herkend. Als ik fout geparkeerd sta weten ze precies bij wie ze moeten zijn. En als ik dus mijn auto voor dat warmwaterbad heb staan wordt er geroepen “jaa we zagen je auto al voor de deur staan, leuk!”
Serieus, ik heb nog nooit zo goed begrepen hoe bekende Nederlanders zich voelen. Ik moest hier heel erg aan wennen in het begin, wilde het liefst niet in mijn Sunweb-kleding uit eten gaan, maar het bleek al vrij snel dat dat niet uitmaakte. Want ze herkennen je sowieso. Jij ziet misschien 300 mensen in de week, zij zien er 3. Nu ik eraan gewend ben, is het ook wel weer grappig, want ja wie kan zich nu voor 2 maanden een bekende Nederlander hebben genoemd :).
Anna
-
13 Oktober 2014 - 19:16
Edith:
Leuk verhaal Anna!
Mooi dat het goed met je gaat, bekende Nederlander.. ;-) -
13 Oktober 2014 - 19:29
Lieke:
Haha lekker Annie!
x -
13 Oktober 2014 - 20:03
(tante) Annemarie:
Enig om dat zo eens mee te maken inderdaad. In Tunesië vond ik je ook wel 'de reisleider'. Ik denk wel dat je er doodmoe van wordt als je een echte BN er bent.
veel plezier nog!!
-
13 Oktober 2014 - 20:55
Boukje:
Ha ha Anna! Zo is het maar net! Ik heb zelf ook jaren in Griekenland gezeten en het is precies zoals je het zegt! Maar ook hier kunnen ze er wat van hoor!
Ik heb vaak gebukt en geschuild achter schappen in winkels ha ha!
Anders kreeg ik weer verhalen over een zere knie enz. Of als je iemand tegen komt zeggen ze meteen: volgende week kom ik weer sporten hoor!
En op een gegeven moment heb je jezelf aangeleerd om een fake gezicht op te zetten, weet je precies het juiste te zeggen. En als je dan tv kijkt en je hoort zo iemand praten hoor je jezelf ha ha!! -
13 Oktober 2014 - 20:59
Susanna:
Leuk om dat ook eens mee te maken. Heerlijk verhaal om in de vakantie te lezen...
-
13 Oktober 2014 - 21:06
Fokke:
Prachtig verhaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
